گفت وگو با طراح لباس های گوچی در مورد نحوه انتخاب لباس جوانان

گفت وگو با طراح لباس های گوچی در مورد نحوه انتخاب لباس جوانان 

^{ژورنال بهترین های فشن آرایش غربی لبنانی خلیجی عربی ترکی اروپایی آمریکایی ایرانی هندی ژاپنی مو سایه ابرو چشم صورت زیبایی فانتزی - آموزش - مد های روز دنیا زنانه مردانه بچگانه دخترونه پسرونه اسپورت - مد کت و دامن کیف کفش شال روسری مانتو لباس زیر لباس عروس شب خواب تاج - شیفون میکاپ مانیکور ناخن مجلسی راحتی کت و شلوار زیور آلات - دکوراسیون اتاق کار خواب هال پذیرایی آشپزخانه اتاق کودک دختر پسر بچه مبلمان پرده تزیینات -گالری عکس تصویر جدید زیبا توپ 2008 ترین ها رنگ روز ست set}

 

برای دیدن بقیه مطلب بر روی ادامه مطلب کلیک کنید

 

ما را با نام مدل های آرایش و لباس مجلسی لینک کنید

عصر رمانتیک های چروک
گفت وگو با طراح لباس های گوچی در مورد نحوه انتخاب لباس جوانان

    جوان ها همیشه در تیررس قرار دارند. چه زمانی که می خواهند تصمیمات کوچک اختیار کنند، چه زمانی که قصد انتخاب های بزرگتر را دارند. انتخاب کفش و لباس یکی از همین تصمیم گیری های کوچک است که در بیشتر موارد با اتفاق نظر از سوی والدین روبه رو نمی شود. تفاوت دیدگاهی مهمترین دلیلی است که به اختلاف سلیقه بین جوانان و بزرگترها منجر می شود. برای آگاهی بیشتر پیرامون روحیات جوانان در انتخاب لباس سری به مجله LaModa می زنیم و مصاحبه سوفیا کاتالونا با تام فورد، طراح لباس های Gucci را می خوانیم. تام فورد متولد ۱۹۶۲ و اهل تگزاس است.در نوجوانی مدل نمایش لباس بود. تحت تاثیر آشنایی با اندی وارهول به مرکز طراحی پارسونز پاریس رفت و به تحصیل در رشته طراحی لباس مشغول شد. در سن ۲۴سالگی اولین لباس های خود را با همکاری کتی هاردویک به نمایش گذاشت. سال ۱۹۹۰ سال شکوفایی تام فورد بود. او به گروه طراحان گوچی در نیویورک پیوست و پس از طراحی لباس های ready to wear شعبه گوچی در امارات را دایر کرد. از سال ۹۴ مدیریت شعبه گوچی در نیویورک را بر عهده گرفت و پس از کسب جایزه های متعدد در زمینه طراحی لباس تا الان که با همکاری دومنیک دسوله کمپانی لباس و عطر و ادکلن Yves Saint Laurent را مدیریت می کند در ردیف طراحان برتر گوچی قرار دارد.
    هیچ فکر کرده اید ما آدم ها از طریق غیرزبان نیز می توانیم با هم صحبت کنیم.
    دردهای مشترکمان را بگوییم و همه آنچه درونمان است را بیرون بریزیم. منظور از راه های غیرزبانی چیزی غیر از نوشتن است، مثلا نوع لباس پوشیدن. شاید مسخره بیاید ولی این یک واقعیت است که ما با لباس پوشیدن حرف می زنیم و انتقال افکار می کنیم واقعیتی که طراحان لباس به آن اعتقاد دارند. برای همه ما اتفاق افتاده وقتی در حال عبور از خیابان هستیم، همه چیز را عادی می پنداریم تا زمانی که جوانی را که تی شرت سبز گلدار یا بنفش یا هر رنگی غیر از آنچه تن همه دیده می شود می بینیم. اگر غرق در مطالعه، حرف زدن، پول شمردن یا ... نباشیم حتما سربر می گردانیم و نگاهش می کنیم و با خود می گوییم: حتما طوریش هست.
    اینجاست که دقیقا یک نوع نقل و انتقال حسی صورت گرفته است. تام فورد طراح لباس های گوچی می گوید از هر کاری جوان ها را باز داریم از مدپوشی نمی توانیم. درست کردن شکل و شمایلی متفاوت از سلیقه و اندیشه های همدیگر کار جوان ها است.
    اگر فردی نسبت به طرح و لباسی که دارد می پوشد بی تفاوت باشد باید به آن شک کرد. چرا که دچار مشکل شده و احتیاج به حمایت های روحی روانی دارد. یکی از رفتارهایی که نشان می دهد جوان ها از نظر سلامت فکر و جسم در چه وضعیتی قرار دارند همین اهمیت دادن به مد و نوع لباس پوشیدن در آنها است.
    برنده اسکار مد سال ۲۰۰۰ که اعتقاد دارد طراحی لباس جوان ها مشکل ترین کار دنیا است، می گوید: لباس تنها پوششی که شما را از سرما یا گرما حفظ کند و ناراستی های اندام را جبران کند، نیست، شکل متفاوتی از اعتراض یا توافق است.
    دانشجویانی که در سال ۱۹۶۸ دست به شورش های خیابانی زدند همین تفکر را داشتند. موهای بلند، شلوار جین و بلوزهای گل وگشاد مشکی نشان دهنده دید آنها به زندگی بود اینکه دنبال آزادی بودند و آن را می طلبیدند. روحیه مبارزه طلبی آنها را می شد از نوع لباس پوشیدن شان فهمید. طراحی شلوار جین که در آمریکا ready to wear معروف است نیز از اینجا باب شد که جوان ها دنبال رهایی از قید و بند بودند، رهایی از کت و شلوار از پاپیون که نوعی حس اسارت به آنها القا می کرد.
    تام فورد ادامه اظهاراتش درخصوص چگونگی انتخاب لباس از سوی جوان ها را این گونه کامل می کند: امروز هم جوان ها از همین شیوه برای بیان خواسته ها و تمایلاتشان استفاده می کنند و با شلوارهای گشاد و بلوزهای بی یقه چروک بی تفاوتی شان به زندگی را اعلام می دارند. اغلب ترجیح می دهند که لباسی بر تن کنند که به آنها حس رهایی و آزادی بدهد، دقیقا همان چیزی که دنبالش هستند.
    تام فورد که موفقیت های بسیاری در طراحی لباس به دست آورده و آخرین بار از سوی مجله time عنوان بهترین طراح سال ۲۰۰۴ لقب گرفته، رنگ را عنصر دیگری برای بیان احساسات و اندیشه ها می داند و می گوید: با نگاه به رنگ هایی که در سال گذشته در بین جوانان طرفدار پیدا کرد سبز، بادمجانی، مشکی و نارنجی می توان فهمید که جوانان دو هزار و ششی زندگی را چگونه می بینند.
    یکی از رنگ هایی که با آغاز ۲۰۰۶ مد شد و هنوز هم با اینکه لباس های سفید گوچی و نقره ای ورساچه بازار را احاطه کرده اند که از فروش بالا برخوردار است، تی شرت و پیراهن های قرمز است.
    قرمز رنگ قدرت، جنبش، عشق و تنفر است. رنگی که ذره ای از آرامش آبی در آن یافت نمی شود.
    نارنجی هم امسال کم طرفدار نداشت. رنگی که سیستم عصبی را تحریک می کند و به تشدید احساسات می پردازد. آدم های نارنجی پوش سعی می کنند نظرات دیگران را هرچه بیشتر به سمت خودشان معطوف کنند و اینجا است که باید بدانیم با کسی که نارنجی پوشیده چگونه رفتار کنیم، بدون اینکه از او بخواهیم تفکرات و روحیاتش را بیرون بریزد. در مورد بقیه رنگ ها هم همین طور. در معاشرت با جوانان تنها دانستن اینکه آنها به چه تیم فوتبالی علاقه مندند یا برای تفریح کجا را انتخاب می کنند، اهمیت ندارد اینکه آنها چه رنگ لباسی را می پسندند نیز مهم است. مثلا سبز رنگ آزادی و نشاط است و دقیقا آدم هایی لباس سبز را ترجیح می دهند که دنبال تغییر و تحول بزرگی در زندگی هستند، آدم هایی که نشاط و آزادی از دست رفته را جست وجو می کنند.
    آنها که آبی می پوشند، آدم های آرامی هستند و برعکس آبی تیره ها که ذات آشفته دارند و می کوشند با پوشیدن لباس های سرمه ای به خودشان اعتماد و آرامش بخشند تنها به صلح و دوستی می اندیشند. بنفش پوش ها را هم نباید نادیده گرفت. تام فورد معتقد است: دانستن اینکه رنگ ها چه می گویند و پوشیدن لباس بدون یقه با نوع یقه دار آن چه فرقی دارد فقط وظیفه طراحان لباس نیست. همه ما به عنوان پدر، مادر، دوست، معلم، استاد و... باید بدانیم که فرزند، همکلاسی یا دوستمان چه شخصیتی دارد وقتی کلامی نمی گوید درحالی که لباس زرد بر تن دارد، چه در سرش می گذرد و احیانا در زمان برخورد با یک دوست هنرمند و رمانتیک فراموش نکنیم که به جای تقدیم دامن پلیسه قرمز، بهتر است پیراهن بنفش با طرح چروک هدیه دهیم.